Eerst had ze een hond bij zich. En een fiets. Later scharrelde ze te voet door ons dorp, in haar eentje. Zo iemand die er wel is, maar met wie contact nauwelijks mogelijk is – die je misschien gemakshalve liever negeert.
Ik schreef over haar het gedicht ‘Gazelle’. Demian Geerlings maakte opnieuw een prachtige animatie – mede mogelijk gemaakt door het Nederlands Letterenfonds.